Amerikaans of Brits Engels: who cares?

Het zal vast geen verrassing zijn voor je, het Engels kent twee grote soorten: Amerikaans Engels en Brits Engels. In dit artikel bespreek ik waarom je, als je een tekst gaat schrijven, moet kiezen.

Ik heb ook een artikel geschreven voor als je niet goed weet welk soort Engels je zelf het beste kunt kiezen, die vind je hier.

Is het echt zo belangrijk?

Nee. Sommige taalpuristen zullen misschien zeggen dat het allemaal heel belangrijk is, dat native speakers het oh zo erg vinden als een Brit Amerikaans Engels moet lezen en andersom. Maar de realiteit is dat veruit de meeste Engelstaligen ter wereld het verschil niet kennen, niet opmerken, en als ze dat wel doen, niet erg vinden. Zeker als ze weten dat de schrijver geen native speaker is. Als je WhatsAppt met je Engelstalige vrienden dan mag het dus best wat door elkaar lopen.

Maar als je een Engelstalig blog schrijft voor je bedrijf, of een sollicitatiebrief, dan moet je kiezen. Wie professioneel over wil komen, moet een keus maken tussen Amerikaans en Brits Engels. Waarom? Drie praktische redenen:

Je moet kiezen bij de spellingscontrole

Iedereen die een professionele tekst schrijft, gebruikt een spellingscontrole (hoop ik dan toch). Het maakt niet uit of je een dokterstitel hebt in de taalkunde of een mbo-diploma kapper, als je tegenwoordig een tekst aflevert met taalfouten die zonder problemen door een controle-programma herkend zouden worden, dan zullen veel lezers daar een probleem mee hebben.

En als je een Engelse tekst hebt geschreven en je wil die tekst door de spellingscontrole halen, dan zul je moeten kiezen tussen Amerikaans Engels of Brits Engels. Zo simpel is dat.

Het geeft houvast bij woordkeus

Sommige woorden zijn anders in het Amerikaans Engels en het Brits Engels. Soms is dat belangrijk. Een beroemd voorbeeld is “to table a motion“. Britten bedoelen daarmee dat ze iets op de agenda willen zetten, terwijl Amerikanen juist bedoelen dat ze de kwestie van de agenda willen schrappen, en uitstellen tot een latere datum. Best een belangrijk verschil.

Woordenboeken geven het altijd aan of een term Brits of Amerikaans Engels is, of in beide regio’s anders wordt gebruikt. Dat doe ik trouwens ook. Dus stel je zoekt een woord op en je vindt twee alternatieven, één Brits Engels en één Amerikaans Engels. Dat betekent dat je wel moet weten welk soort Engels je zelf aan het gebruiken bent, zodat je weet welke optie je moet kiezen.

Het geeft houvast bij andere taalproblemen

Misschien heb je het weleens meegemaakt: je bent een Engelse tekst aan het schrijven en je loopt tegen een probleem aan dat je moet googlen. Misschien een spellings- of grammaticadingetje. Vervolgens spreken de artikelen die je vindt elkaar tegen. Heel irritant.

Vaak is deze tegenspraak te wijten aan het feit dat het ene artikel Brits is en het andere Amerikaans. Als je weet welke spelling je hanteert dan is dit proces minder frustrerend: bij Brits Engels kijk je alleen naar advies van sites die eindigen op .co.uk, en voor Amerikaans Engels kijk je naar de .com sites.

Grote sites zoals Grammargirl of Grammarly geven trouwens binnen hun artikelen aan wat voor Brits Engels en wat voor Amerikaans Engels geldt. Moet je nog steeds wel weten welke optie voor jou de juiste is!

Waarom niet kiezen voor bijvoorbeeld Australisch Engels, of een ander soort Engels?

Als je in je spellingscontrole door de talen scrolt, dan zul je zien dat alle andere Engelse regio’s ook hun eigen spelling hebben. Irish English, Canadian English, Australian English, New Zealand English, South African English, Indian English, en meer. En als je ooit naar zo’n land op vakantie bent geweest, dan weet je dat ze ook eigen woorden en uitdrukkingen hebben. (Zeker Australië, die er bijna een sport van maakt.)

Toch raad ik je aan Amerikaans of Brits te kiezen. Het is simpelweg zo gegroeid dat dit de twee dominante variëteiten zijn, en dat veel van het Internet en de meeste internationale bedrijven daarop gericht zijn.

Woordenboeken en grammatica-naslagwerken geven, zoals ik hierboven al besprak, alleen voor die twee soorten aan wanneer je wat kunt gebruiken. Kies je een ander soort Engels dan Google je je het leplazarus elke keer dat je wilt weten welk woord je het beste kunt kiezen. En je zult soms tegenkomen dat er geen duidelijk antwoord ís, omdat alle vormen doorelkaar gebruikt worden (looking at you, Canada!)

Maar ik wil zo graag Australisch Engels schrijven

Twee uitzonderingen op bovenstaand verhaal:

Als je heel specifiek voor de Australische markt aan het schrijven bent, dan kies je natuurlijk Australisch Engels. (Idem alle andere soorten Engels.)

Als je jarenlang in Australië hebt gewoond, en je vereenzelvigt je met dat soort Engels, dan is dat misschien ook een reden om Australisch Engels aan te houden. Dat kan best charmant zijn.

Ik raad je dan wel aan om die keus ergens duidelijk te maken. Als je zo’n stukje aan het eind plakt van een blog over wie jij bent dan kun je bijvoorbeeld iets schrijven als “Janet spent five years in Australia and loves a nice barbie in de arvo.”

Wat vind jij?

Welke soort Engels kies jij het liefst, en waarom? En ben je het met me eens dat je een keuze moet maken? Ben ik in dit artikel iets vergeten, of heb ik iets niet goed begrepen? Ik hoor het graag in de comments!

Tips&Tricks Tuesday

Elke dinsdag is het Tips&Tricks Tuesday op hoezegjeinhetEngels.nl. De naam zegt het al, ik geef dan een tip over taal of cultuur voor Nederlandstaligen die Engels schrijven en/of spreken.

Grappig plaatje

Meer lezen? GA NAAR EEN WILLEKEURIG ARTIKEL

Bron foto: zelfgemaakt, vrij te gebruiken, wel graag met vermelding naar deze site.